ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

 

Ίσως αυτή είναι η πιο όμορφη ουτοπία. Ένας τόπος που οι άνθρωποι θα σέβονται τη φύση, τον συνάνθρωπο τους, το σώμα τους, το πνεύμα τους. Ευδαιμονία. Εκεί που η ζωή του ανθρώπου ανθίζει και βρίσκει το αληθινό της νόημα.  Εκεί όπου θα αποκτήσουν ξανά σημασία οι αληθινές αξίες και θα έχει αποβληθεί σε ένα πεθαμένο παρελθόν ο εκφυλισμός του ανθρώπινου είδους.

Θα είναι ο τόπος που οι κάτοικοι θα επιθυμούν με τις γνώσεις τους και το κόπο τους να έχουν μια ευλογημένη επάρκεια τροφής, ένδυσης, κατοικίας και εκπαίδευσης, όπως η φύση εκφράζει. Ένας τόπος όπου οι μεγαλύτεροι θα μπορέσουν να διαθέσουν τις γνώσεις τους, τη πείρα τους, οι νεότεροι τη όρεξη και τη δύναμη τους για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις να μεγαλώσουν τα παιδιά που θα γεννηθούν, μακριά από την ασχήμια και τη σαπίλα που τα σημερινά παιδιά εκπαιδεύονται να την αντιλαμβάνονται σαν αναγκαιότητα.

Κινούμαστε σε ένα σύστημα που όλοι είμαστε δούλοι. Και μέσα σε αυτή τη κατάσταση συνεχούς δουλείας, την οποία η πλειοψηφία αντιλαμβάνεται σαν κανονικότητα, κι αυτό είναι τραγικό, ζούμε για να υπηρετούμε, με αντάλλαγμα μια ψεύτικη ευμάρεια, όπου οι επιθυμίες, τα όνειρα, το τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο, το τι είναι φυσιολογικό και τι αφύσικο, καθορίζονται από τυφλά, ηλίθια συστήματα που έχουν αφαιρέσει από τον άνθρωπο την ουσία της ζωής, τον έχουν απομακρύνει από τη μητέρα φύση, και όχι μόνο, τον έμαθαν να ΜΗΝ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.  

Όταν ήμουν έφηβη, με μια παρέα άλλων νέων παιδιών, θελήσαμε να κάνουμε την επανάστασή μας και είπαμε στους γονείς μας πως θα παρατήσουμε το σχολείο και θα πάμε στη φύση να καλλιεργούμε πατάτες. Ίσως αν οι γονείς μας δεν είχαν γελάσει, δεν μας είχαν πει αστειευόμενοι, «στο καλό να πάτε και να μας γράφετε» αλλά είχαν εναντιωθεί με θυμό, με βία και μας είχαν προκαλέσει, να το είχαμε κάνει και νομίζω σήμερα που έχω διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, πως θα ήταν η μόνη σοφή επιλογή που θα είχα κάνει.

Υπηρετούμε χωρίς ενοχές, χωρίς ντροπή, ένα παγκόσμιο σύστημα που έκαψε τα πνευμόνια της γης, ξέρασε δηλητήρια στα πανέμορφα νερά, μόλυνε τον πολύτιμο αέρα που μας χαρίζει την ανάσα μας, έσφαξε ανελέητα κάθε ζωντανό, κατάντησε το ανθρώπινο είδος ένα μεταλλαγμένο, απομακρυσμένο από τη φύση του πλάσμα, γεμάτο φοβίες, εθισμούς, άρρωστο στο σώμα και το πνεύμα, ανικανοποίητο, ανίκανο να απολαύσει την απλότητα της ζωής, την αρμονία της φύσης, την μουσική της ψυχής του.

Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να χτίσουν αυτή την ουτοπία? Νομίζω πως υπάρχουν και το μόνο που τους κρατάει είναι πως μέσα τους πρέπει να αποβάλουν ακριβώς αυτή τη λέξη. Ουτοπία. Δεν είναι ουτοπία. Είναι δύσκολη προσπάθεια αλλά μπορεί να γίνει. Αρκούν λίγοι και αποφασισμένοι. Ίσως κάποιος να πει, μα μέσα σε όλη αυτή τη καταστροφή κάποιοι θα σκεφθούν να ζουν καλά, απομακρυσμένοι από την κοινωνία, χωρίς να τους νοιάζει τι απογίνονται οι υπόλοιποι? Δεν είναι εγωϊστικό.

Όχι δεν είναι εγωισμός, είναι πράξη ευθύνης απέναντι στις επερχόμενες γενιές. Η κοινωνία δεν είναι ένα νεογέννητο. Είναι γριά πια και γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει γύρω της. Οι αδιάφοροι που γυρνούν τα μάτια τους στην ασχήμια και κοιτάνε να περάσουν τη ζωούλα τους αποδεχόμενοι την απάτη και την αθλιότητα, εκπαιδεύοντας και τα παιδιά τους να είναι το ίδιο, δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Είναι απόλυτα υπεύθυνοι των επιλογών τους. 

Γνώρισα έναν άνθρωπο που έτρωγε και το τελευταίο σπυρί από ρύζι μέσα στο πιάτο του, όχι γιατί ήταν λαίμαργος αλλά από σεβασμό, γιατί σκεφτόταν όλο το κόπο που έκανε η φύση να το γεννήσει, να το μεγαλώσει , κι οι άνθρωποι που το μάζεψαν για να φτάσει στο πιάτο του, την ίδια στιγμή που τα σκουπίδια είναι γεμάτα από αναίσθητους που πετάνε σαν απόβλητα εκείνα που άλλοι άνθρωποι ψαχουλεύουν τις νύχτες για να επιβιώσουν.

Είδα εκείνον που σταμάτησε το αυτοκίνητο, σε ένα όμορφο δάσος κι άρχισε να μαζεύει τα σκουπίδια που αδιάφοροι εκδρομείς είχαν πετάξει μολύνοντας την ομορφιά του τοπίου, απλά γιατί βαριόντουσαν να τα βάλουν σε ένα μικρό τσαντάκι και να τα πετάξουν εκεί που πρέπει.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που τον είδα να μαζεύει κάθε ψιχουλάκι που περίσσεψε για να το δώσει στα σπουργίτια που περίμεναν στην αυλή του,  εκείνος που στεναχωριέται ακόμα κι ένα χαρτί άσκοπο να δει να κόβεται, να τσαλακώνεται και να πετιέται. Εκείνος που χαλάει το νερό με φειδώ γιατί είναι πολύτιμο,  εκείνος που θα θυσιάσει την ευκολία του αδιάφορου παρόντος, σε ένα κόσμο που κινδυνεύει να μην έχει μέλλον, είναι εκείνος που θα γίνει δυσάρεστος σε ένα κόσμο χαζοχαρούμενων επιδερμικών, τεμπέληδων ανθρώπων , επιλέγοντας να απέχει το άπληστο και αχόρταγο πλήθος,  εθισμένο σε μια τερατώδη κατανάλωση, που περιλαμβάνει στα προϊόντα της, εκτός από τα καλοφτιαγμένα μπιχλιμπίδια που πλασάρουν οι χειραγωγοί των ανθρώπινων μυαλών, τις σάρκες και τις ψυχές, των ανθρώπων που αντάλλαξαν την ελευθερία τους και την ίδια τους τη ζωή για να τα αποκτήσουν.

Θέλεις να ζεις συνένοχος στην εκτέλεση της ομορφιάς της ζωής ? Δεν έχεις παρά να γυρίσεις σελίδα και να συνεχίσεις να είσαι ένα γρανάζι στο παγκόσμιο χωνευτήρι που γεννάει συνεχώς απομεινάρια ανθρώπινων υπάρξεων που υποψιάζονται τι έγκλημα συντελείται επάνω τους , όταν νοιώθουν εκείνο το συναίσθημα πίκρας, εκείνο το βάρος στο στήθος, το βλέμμα που δεν ξέρει που να κοιτάξει, τη ζωή που περνάει ίδια και ανούσια, χωρίς να μπορούν να μετρήσουν καμιά επανάσταση στην κανονικότητα τους, κανένα άλμα πίστης, έξω από την φυλακή τους.

Αν δεν θέλεις να ζεις έτσι, ψάξε κι άλλους, που ονειρεύονται ακόμα τη δική τους ουτοπία. Κάνε ένα άλμα πέρα από τη φθορά χωρίς να περιμένεις πως όλοι θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα σε ακολουθήσουν. Γιατί κάτι τέτοιο δεν θα γίνει.  Μια νέα κοινωνία, ελεύθερων ανθρώπων, θα δημιουργηθεί από εκείνους τους λίγους σκλάβους που θα αποτινάξουν τα δεσμά, και θα κάνουν ότι χρειαστεί για να καλλιεργήσουν τη γη που οι αγέννητοι ακόμα θα ευτυχήσουν να γνωρίσουν, εκείνα τα πλάσματα, λευκοί πίνακες, που θα χαράξει η ζωή επάνω τους την αρμονία και την ομορφιά της ύπαρξης κι όχι την θλιβερή τρομοκρατία που σήμερα εκβιάζονται να ζήσουν.

Είμαστε λίγοι αλλά υπάρχουμε. Πόσοι θέλουμε και είμαστε αποφασισμένοι να δημιουργήσουμε την γη των ελεύθερων.

Αυτή εδώ η σελίδα, περιμένει τις δικές σας ιδέες, προτάσεις, για να μπορέσει να γίνει η ουτοπία πραγματικότητα.