ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ?

 Σε μια παλιά ταινία, ένας κακός άνθρωπος είχε ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν μπορούσε να ονειρευτεί και για να το καταφέρει, με τη βοήθεια μιας συμμορίας εγκληματιών, έκλεβε τα όνειρα των παιδιών. Ο Καρλ Σαγκάν έλεγε,   «Όποτε πάω να μιλήσω με παιδιά στο νηπιαγωγείο ή την πρώτη τάξη του Δημοτικού, βρίσκω μια αίθουσα γεμάτη με ενθουσιώδεις επιστήμονες! Κάνουν ερωτήσεις με βαθύ νόημα. "Τί είναι το όνειρο ; " "Γιατί έχουμε δάχτυλα στα πόδια ; ", " Γιατί το φεγγάρι είναι στρογγυλό ;" ," Ποια είναι τα γενέθλια του Κόσμου ; ", "Γιατί το χορτάρι είναι πράσινο ; " . Αυτά είναι σπουδαία πολύ σημαντικά ερωτήματα. Και τους βγαίνουν με έναν απόλυτα πηγαίο  τρόπο ! Έπειτα, πάω να μιλήσω με μαθητές Λυκείου και όλο αυτό έχει χαθεί. Βαριούνται και δεν ενδιαφέρονται να ρωτήσουν. Κάτι τρομερό συμβαίνει μεταξύ νηπιαγωγείου και Λυκείου κι αυτό δεν είναι απλώς η εφηβεία».

Το τρομερό που συμβαίνει, είναι πως μέχρι την εφηβεία, κάποιος προσπαθεί να τους κλέψει με κάθε τρόπο τα όνειρά τους. Κι αυτό το κάνει με την υποστήριξη ενός συστήματος, που δεν αφήνει χωρίς έλεγχο ούτε την ελάχιστη λεπτομέρεια στις ζωές των ανθρώπων. Σαν πρώτο στόχο έχει να δημιουργήσει ανθρώπους που θα σκέφτονται μέσα σαυτό, θα βλέπουν τα όνειρα που αυτό τους υποβάλει, θα μιλάνε τη γλώσσα που αυτό τους διδάσκει, θα αναρωτιούνται για τα πράγματα που εκείνο θα εμφανίζει σαν σημαντικά, θα αδιαφορούν για τα πράγματα που εκείνο έχει ορίσει σαν αδιάφορα, ασήμαντα, άχρηστα. Το σπουδαιότερο θα προλαβαίνει τις απορίες τους, δίνοντας κατασκευασμένες απαντήσεις, τέτοιες, ώστε να μην χρειαστεί να αναρωτηθούν περισσότερο. Ο στόχος αυτού του συστήματος δεν είναι να προωθήσει την ανάπτυξη και την ευημερία των ανθρώπων, αντίθετα στοχεύει στην δημιουργία σκλάβων που ενώ δεν θα φοράνε αλυσίδες, θα έχουν καταντήσει τόσο απρόθυμοι, τεμπέληδες να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, ώστε ακόμα κι όταν θα αναγνωρίζουν τη θλιβερή πραγματικότητα τους, θα μένουν ακίνητοι, υπομένοντας το μοιραίο κι ελπίζοντας, σε σωτήρες ή θεούς που το ίδιο το σύστημα θα έχει κατασκευάσει να τους βγάλει από τη μιζέρια τους.

Όμως πέρα από κάθε σύστημα, κάθε επιβολή, κάθε τέχνασμα εξουσίας, υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει. Η δυνατότητα που έχει ο ανθρώπινος νους να ταξιδεύει όπου και όπως θέλει, πέρα από τόπους, χρόνους, πέρα από τα όρια του εφικτού, πέρα από κάθε νόμο, η δυνατότητα των άπειρων κόσμων όπως έλεγε ο Τζιορντάνο Μπρούνο, πληρώνοντας με τη ζωή του τα όνειρα που δεν μπόρεσαν να του κλέψουν. Η σκέψη που μας λείπει, το όνειρο που χάσαμε, η χαρά που δεν μπορούμε να αγγίξουμε,  είναι τα κλειδιά που παραδώσαμε στους κλέφτες που πλησίασαν το σπίτι μας , ανταλλάσσοντας το ανήσυχο, ευφυές παιδί που χόρευε μέσα μας, με ένα οκνηρό ακόλουθο μιας «στημένης» πραγματικότητας. Αυτή η πραγματικότητα, σχεδιασμένη όπως ακριβώς σχεδιάζεται ένα reality , το δικό μας Τruman show, είναι η δουλεία μας.  Είναι η εξόντωση του ανθρώπου δημιουργού των ονείρων του,  η υποβάθμιση του σε ένα σκλάβο που μαθαίνει όχι πως να ζει ένα όνειρο, αλλά πως να αντέχει έναν εφιάλτη.

Κι αν δεν παραδώσουμε αυτά τα κλειδιά? Αν με κάθε τρόπο δεν καταφέρουν να μας αδειάσουν και να γράψουν μέσα τη δική τους ξένη ιστορία, αν διαφυλάξουμε την ικανότητα της αναζήτησης, της έμπνευσης, της δημιουργίας, σε μια τόσο στυγνά δομημένη τυραννία, τι περιθώρια έχουμε να κάνουμε ένα όνειρο πραγματικότητα? Με ποιους τρόπους εκείνοι που διαφύλαξαν την ικανότητα σκέψης, δραπετεύοντας από τα κρεματόρια της εγκληματικής προπαγάνδας, θα μπορέσουν να χαράξουν ένα δικό τους μονοπάτι, μακριά από τις λεωφόρους της μαζικοποιημένης ανοησίας? 

Έχεις ένα όνειρο?  Τη διάθεση να το μοιραστείς και να βρεις ίσως συνταξιδιώτες σε αυτό το ταξίδι που όλοι προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι ανέφικτο?  Μίλα, μην σωπαίνεις. Μην διστάζεις επειδή όλοι διστάζουν. Μην νιώθεις πως είσαι παράλογος, επειδή λογική έχουν ονομάσει την γενικευμένη παράνοια. Μην αφήσεις να σε πείσουν πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, όλοι εκείνοι που δεν έμαθαν ποτέ να περπατάνε. Μην εγκαταλείπεις τα όνειρα γιατί φοβάσαι πως είναι υπερβολικά όμορφα για να γίνουν πραγματικότητα, γιατί δεν υπάρχει καμία υπερβολή σε αυτό που η ψυχή μπορεί να ζητήσει.